Gespierde mannen

Voordat we weer verder fietsen stappen we nog even door de oude binnenstad. Italiaans mooi. Het is vakantietijd voor de Italianen. Dus druk in de Kalverstraat van Verona. We lopen onder de stadspoort Portoni della Bra door. Zo kom je de stad binnen. En komt dan op het grootste plein van Verona. De Piazza Bra. Met o.a. de ons al bekende Arena van Verona. We kunnen helaas niet naar binnen. De opera Aida van Verdi wordt in augustus gespeeld. En dan kun je er niet in. Verder mooi historisch erfgoed. De dom, andere kerken, gezellige pleinen, levendige markt. Indrukwekkend, wat ons betreft, de graftombes van de familie Scala. Heersers over de stad in de 13e en 14e eeuw. Het zijn de mooiste gotische overblijfselen in Verona. De tombes bevinden zich voor de kerk Santa Maria Antica.

En dan is het tijd om weer in het zadel te springen. We gaan de polder in. We zitten dan wel in het echte Italië, de polder of eigenlijk de Po-vlakte hoort ook bij dit veelzijdige land. Het duurt even voordat we de juiste weg gevonden hebben. Maar Verona is nu ook weer niet een kolossale wereldstad, dus we zijn al snel weer op koers. Vlak, zowaar dijkjes en …..wind. En water. In veel delen van Italië is water schaars, op de bon. Een ernstig tekort. Niet in of op de Po-vlakte. Sloten staan hier werkelijk tot aan de rand gevuld. Een doeltreffend watersysteem bevloeit de velden. De bron: 2 grote rivieren. De Po en de Adige.

Het is geen boeiende omgeving waar we door heen fietsen, maar het schiet wel lekker op. Dorpje voor dorpje strepen we door. Met nog dertig op de teller is het even tijd voor eten en drinken. En vooral drinken is een onverwacht probleem. s’Ochtends nog een volle literfles ingeslagen. Maar bij nader inzien is het vandaag feestdag in Italië en om 12.00 uur zijn ook de supermarkten dicht. De voorraad kan niet worden aangevuld. Wolkenloze hemel, 31 graden en watergebrek. Nog 2 x 15 en we zijn op bestemming. Onderweg in een restaurant maar wat drinken. Maar ook veel restaurants zijn op dit vroege middaguur nog gesloten. We komen in Occhiobello en zien direct na de rotonde een gelegenheid waar de toegangsdeur open staat. We lopen naar binnen. Niemand te zien. Links van ons, op een tafeltje, liggen nog etensresten op een bord, vuil bestek en glaswerk. Ook in of achter de bar is niemand te bekennen. Er komt een monotoon geluid uit de gokhal. Als we de speelautomaten zien, zien we ook iemand in het halfduister bij zo’n helse machine staan. Als hij ons ziet loopt hij gelijk op ons af. Het is de eigenaar die vraagt wat we willen. Eenmaal in het licht zien we dat het een stevige, gespierde man is. Een grote jongen die half boven je hangt. Wat willen we eigenlijk. Doe maar twee cola. Er wordt niet gevraagd of het kleine of grote moeten zijn. Hij kan aan ons wel zien, dat we zielsgelukkig zijn dat we nog bijtijds in deze oase zijn beland. We krijgen twee cola. In een groot bierglas. IJskoud en met een rietje! Een beetje overdreven. Hij loopt de gokhal weer in. Om er dan even later weer uit te komen om nieuw geld uit de kassa te halen. Dit herhaalt zich een paar keer. We hebben dan onze glazen al half leeg gedronken. Twee nieuwe gasten betreden de zaak. Geen grote jongens, maar hele grote kerels. Groter dan groot. Ze kijken ons meewarig aan. Hadden ons daar waarschijnlijk ook niet verwacht. Er stond geen auto op de parkeerplaats. Ze lopen direct door naar de speelhal. Naar de grote jongen. Er ontspint zich - niet voor ons zichtbaar - een bijzonder gesprek met een verkeerde toonzetting. Geen Italiaans. Het lijkt Bulgaars of Roemeens. De grootste kerel komt even terug en loopt quasi nonchalant naar de bar. Daar is verder niemand. We hebben onvoldoende zicht op de situatie, maar vermoeden dat Anton een greep in de kas heeft gedaan. Die kwam zijn deel opeisen blijkbaar. Hij sjokt voor ons langs. Voor zover je iets aan iemands gezicht kunt aflezen, is wat ons betreft Anton geen rekenwonder. En ook geen meesterstrateeg. Zo ziet hij er zeker niet uit. Anton is voor het ruwe werk. Komt waarschijnlijk uit een familie van Grieks-Romeinse worstelaars en gewichtheffers.
Er wordt gelachen en op schouders geslagen. Maar onze grote jongen, de bareigenaar, lacht als een boer met kiespijn. We kijken elkaar aan en denken beide hetzelfde. Het lijkt ons de juiste tijd om even 15 km verderop te kijken. We rekenen af en smeren hem richting Ferrara.