Coppi e Bartali

De man moet ruim in de zeventig en misschien wel in de tachtig zijn. Wij staan zo rond half tien voor een supermarkt in Ferrara. Ons standaard middaglunchpakket, die we zojuist gekocht hebben, te verdelen over de fietstassen. ‘Coppi e Bartali’ en nog eens ‘Coppi e Bartali’. Dan beseffen we pas, dat de man het over ons heeft. Terwijl hij verder doorloopt horen we hem nog eens roepen ‘Coppi e Bartali’. Hij moet gezien zijn leeftijd als tiener die tijd nog meegemaakt hebben. De tijd waarin Italië in de ban was van twee wielercoureurs. Fausto Coppi en Gino Bartali. Je was voor Coppi of voor Bartali. Jaren veertig en vijftig vorige eeuw. Bartali was de oude, ‘de vrome’ was zijn bijnaam en zijn tijd was eigenlijk geweest. De jeugd, de vernieuwing, het individuele, dat symboliseerde Coppi. ‘Il Campionissimo’ trok zich van die katholieke kerk niets aan. Hij was de nieuwe toekomst. Ook in het wielrennen. En dan zie je als oudere man op een doodgewone dag een vader met zijn zoon. Op fietsvakantie. En maak je die associatie, die vergelijking. Beter compliment konden we op de vroege ochtend niet krijgen. Coppi e Bartali.

Of het nu deze inspiratie was of gewoon ons gebruikelijke straffe tempo op de Po-vlakte, we komen in ieder geval al om 14.15 uur op de plaats van bestemming aan. De camping onder de rook van Bologna was het eindpunt. Morgen, de door ons ingeschatte zwaarste etappe. Flink klimmen over langer dan gebruikelijke afstanden. De Apennijnen in. En eerlijk gezegd, na 3 vlakke ritjes zijn we wel weer toe aan een andere omgeving. Maar …..op het adres van de camping aangekomen, blijkt die niet meer te bestaan. Een betaalbaar hotelletje in de buurt dan maar? We leggen alle opties op tafel. Ook die van doorfietsen en dus alvast een deel van de volgende etappe, deels al flink omhoog. We zijn het snel eens. Coppi en Bartoli gaan voor de uitdaging. Nog eens 33 km. Het tweede deel daarvan flink bergop. We bespreken alvast een betaalbaar hotelletje in Loiano. Die om nog wat klandizie binnen te slepen de kamerprijs flink had laten zakken. Een bijkomend voordeel zou zijn, dat we de lastigste etappe de nek om gingen draaien. Door het in tweeën te knippen. Een ander mogelijk vooruitzicht, dat we de volgende dag, na het bereiken van het hoogste punt, door kunnen fietsen naar Florence. Die stad komt dan binnen bereik. Dan winnen we een dag. En nemen we een niet geplande, maar verdiende rustdag in de (bijna) mooiste stad van Italië.

Rond half zeven komen we aan bij hotel Pineta. Het staat op een prachtige locatie met een formidabel uitzicht over het dorp en het dal. Als we de oprijlaan opdraaien staat een oude mevrouw, vermoedelijk de eigenaresse, ons al op te wachten. Ze ziet twee bezwete gehelmde fietskrijgers voor zich. Haar dochter, dat denken we althans, zit achter het receptiebureau. Die regelt gelijk ook diner en bed & breakfast voor ons. Voor een paar centen meer. Niet duur, alsof de tijd hier stil heeft gestaan. Of juist niet. Is alles hier stil blijven staan behalve de tijd. En voor een deel klopt dat ook. Alle gasten die we zien zijn ruim in de tachtig en sommigen moeten wel in de negentig zijn. Deels gehandicapte ouderen. In dit hotel krijgen ze de gewenste aandacht van het personeel. Dat is vertederend om te zien. We voelen ons gelijk thuis in deze omgeving. Een allervriendelijkste mevrouw, met slangetje in haar neus, sleurt een handzaam karretje met daarin een zuurstoffles, waarmee ze uiteraard verbonden is, met zich mee. We krijgen complimenten.

Om acht uur schuiven we aan bij het diner. We tellen slechts 1 echtpaar. De rest zit apart aan een tafeltje. Ieder op zijn eigen plekje rustig bij te komen van de warme dag. Toen we aankwamen zaten de meesten in een kringetje, gezamenlijk op het terras. Van dat gezamenlijke is bij het dineren geen sprake. Op je oude dag moet je ook je rustmomenten hebben.

En aan rust, na meer dan 100 km op de trappers, zijn wij ook toe. We passen precies in dit bijzondere rusthuis / hotelletje en zien al weer uit naar de volgende dag. En naar Florence.