Motoren

Zit u ook wel eens naar motoren te loeren. Als er zo’n motorclubje ergens op een cruciaal punt staat. Op een bergpas b.v. Of bij een restaurant met een mooi uitzicht. Die motorfietsen zien wij de laatste 2 dagen veel. Heel veel. De Apennijnen trekken die duizenden motoren aan. Kronkelige weggetjes. En gestroomlijnd op die motorbike door al die aantrekkelijke bochten. Voor ons fietsers behoorlijk irritant. Je moet voortdurend die gemotoriseerde tweewielers in de gaten houden. Omhoog of omlaag met zo’n ding is geen probleem. Gewoon zitten op zo’n motor en de gaskraan open of dicht. Niks aan. Op de fiets is dat anders. Zeker als het omhoog gaat. Het liefst wil je als fietser in een (haarspeld) bocht naar het midden van de weg kruipen. Daar is het minder steil. Maar 9 van de tien keer is daar dan zo’n irritante motormuis. En moet jij als fietser, zonder gashendel, die korte bocht binnendoor draaien. Als motorfietser wil je ook graag snelheid behouden. In een soort ritmische dans die berg op en af. Even inhouden kan dus echt niet. Hoeft ook niet, want als je denkt dat het net niet kan dan trek je het gas iets verder open en kan het net wel. Nog net die fietser voorbij en gelijk, voor je eigen veiligheid, weer naar rechts. Zo ook gisteren en vandaag. Als wij dan met onze laatste krachtsinspanning boven op - in dit geval de Passo della Raticosa - arriveren, dan zien we die motorjongens met een soort half harnas (leren jas uit) en AC/DC t-shirt lekker in de schaduw zitten met hun motorvrienden. Wij parkeren onze fiets met de indrukwekkende, volgepakte Ortliebtassen en ander losse zaken als tent, gereedschap, etc tussen die motoren. En dan zien we u die motoren bewonderen. En voor die rare buitenlandse fietsers geen oog heeft. Behalve dan die ene keer dat u uit - zeg maar de buurt van Oerend Hard komt - NL-ers herkent. ‘Oh, bent u helemaal vanuit NL komen fietsen. Knap hoor’.

En denk nu niet dat wij daar alleen last van hebben. Ook die Italianen op een racefiets hebben een teringhekel aan die motoren. Dat zie je zo. Italië is een wielerland bij uitstek. Liefde voor de wielersport. We kwamen gisteren zelfs op de Passo della Futa, in het kroegje aldaar, een echt wielermuseumpje tegen. De coureurs van nu, en dan hebben we het over wielercoureurs, zien er ook prachtig uit. Verzorgd tot in de puntjes. In die mooi vormgegeven wielerpakjes, ook qua kleurstelling, zit dan zo’n rank Italiaans lijfje. En altijd ons groeten. Uit solidariteit. Ook zij moeten, tegen de rand van de weg geplakt, die korte binnenbocht omhoog draaien. Die solidariteit met ons doet die ergernis voor motoren gelukkig snel vergeten.

Zoals bekend hoefden we vandaag alleen het tweede deel van de etappe nog maar te doen. Maar dat was best nog wel een lastig karwei. Twee elkaar snel opvolgende pasjes over en daarna het minst zware deel. Maar dat laatste deel viel smerig tegen, want inmiddels was de temperatuur flink opgelopen naar plm. 34 graden. Maar 2 - 5 % omhoog staat in het routeboek, maar wel over 8 km. En meer 5 dan 2 %. Maar een wetmatigheid is: ga je omhoog, dan ga je ook weer omlaag. De laatste 15 km laten we ons dan ook als slechtvalken naar beneden vallen. In een mum van tijd lopen we Fiesole binnen. En vervolgens Florence. Dit deel van de route herkennen wij. Het is het parcours van het wk-wielrennen van 2013. Daar zijn we toen een hele week bij aanwezig geweest. Het was een uitgelezen kans om EN sport EN cultuur met elkaar te combineren. Het was toen al ver in het seizoen, maar de temperatuur vergelijkbaar. Erg warm en kurkdroog. Behalve die zondag, toen de heren professionals moesten fietsen. Stromende regen, donder en bliksem. Portugese winnaar Rui Costa. Vooral omdat de Spaanse renner Valverde het karretje van zijn landgenoot Rodriquez in de poep reed. Die herinnering halen we nog even op.

De camping waar we destijds bivakkeerden, met honderden wielerfans, bestaat inmiddels niet meer. Wel konden we nog een kamer huren voor twee nachten. Dat hebben we maar gedaan. Het is een minimale voorziening, maar wel op loopafstand van de binnenstad. En wat verstaan we onder minimaal? Vergelijk het met een Engels tuchthuis voor weeskinderen. Begin vorige eeuw. Zo oud, dat het inmiddels cultureel erfgoed is geworden. En laat dat nu de reden zijn, dat we op onze vrije dag Florence gaan bezoeken. De Renaissancestad, nog gesticht door Julius Caesar. De stad van de Duomo, van Michelangelo, de Medici en nog veel meer.