In de Toscaanse heuvels

Na ruim drie weken onderweg, eindelijk een rustdag. In Firenze of Florence, het is maar wat u wilt. We bergen de fiets veilig op en lopen naar het centrum. Zoveel mogelijk in de schaduw. Het is anders niet te doen. Maar goed dat we vandaag niet op de fiets zitten. We spreken af niet al het moois te gaan zien. We kiezen voor de Duomo. De dom, die eigenlijk veel te groot is voor het plein, waar het op staat. Als we dichterbij komen zien we een gigantische rij voor de ingang staan. Zonder gereserveerde toegangskaart kun je het wel vergeten. Dus vergeten we de Duomo.
We slenteren verder. Drinken iets bij een restaurant. En weten dat we eigenlijk ook nog wel een tweede keus hebben. De Galleria dell’ Academia. En dan vooral om Michelangelo’s David te zien. Het origineel. Een van de bekendste beeldhouwwerken uit de kunstgeschiedenis. Gemaakt door een van die virtuozen in die tijd in Florence. Wat dacht u van het rijtje Michelangelo, da Vinci en Botticelli. We moeten voor David wel in de rij staan. Maar niet zo lang. Terwijl we in de rij staan zien we de toegangsprijs voorbij komen. Op een bordje. Kunnen bezoekers alvast gepast geld bij elkaar zoeken terwijl ze in de rij staan. Een niet gereserveerde kaart kost 8 euro precies. Vergelijken is lastig en ook niet aan de orde natuurlijk. Maar het glas bier van gisteravond op een terras voor de Duomo, dat is natuurlijk ook wel een extreem dure plek, kostte 7 euro. Bier in een wijnglas, driekwart gevuld. En gezien het tekort aan water onderweg, en dus vochtgebrek, kun je wel raden hoe snel die 7 euro in het keelgat verdwijnt. Een, twee hopla.
David bekijken, en nog veel meer moois, kost een euro meer. Het beeld is ontroerend mooi. Ook de setting waarin het geplaatst is draagt daar toe bij.
De rest van de dag zijn we vooral passieve toeschouwers. In de schaduw, in het park. Liggend in gras, zittend op een bankje. Een echte rustdag.

De volgende ochtend voelt het fietsen gelijk al weer goed aan. Het is zaterdag en betrekkelijk rustig in het verkeer. En bewolkt. Heerlijk. We rijden de stad uit en de Toscaanse.heuvels in. Niet richting Siena. Daar zijn we al eens geweest. We gebruiken nu de variant in het routeboekje langs Arezzo en Assisi. De camping aan het eind van de etappe bestaat niet meer. Dat is goed om te weten. We laten ons niet weer verrassen. We hebben daar in de buurt een alternatief gevonden. Een appartement voor twee personen. In de prachtige Toscaanse heuvels. Vanaf de hoofdroute wordt het goed aangegeven. Het laatste stuk onverhard. We komen uit bij een huis, waar een oude vrouw ons met open armen ontvangt. Ze neemt ons mee naar de achterkant. Ze geeft aan waar we de fietsen mogen neerzetten. Nodigt ons uit naar binnen te gaan en we zien dat we bij een wijnboer zijn beland. Dozen, wijnflessen, wijnvaten. En een mooi gedekte tafel met een zestal verschillende wijnflessen. Tiberio wijnen. Ze zet twee wijnglazen op tafel. Op dat moment verschijnt haar zoon, de wijnboer. Net als zijn moeder een allervriendelijkste persoon. Uitermate gastvrij. We wisselen snel wat informatie uit. Waar we vandaan komen, wat het einddoel is. Maar praten is mooi, maar daar moet je zeker iets bij drinken. Wat hadden we gedacht van een glaasje wijn. Voordat we het weten en zeker ook door onze wederzijdse belangstelling zitten we midden in een stoomcursus voor gekwalificeerde wijnkenners. En daar hoort uiteraard ook wijnproeven bij. We zijn, dat zult u begrijpen, cum laude geslaagd.

We zitten nog maar een uurtje in ons verblijf en dan krijgen we een kort onweersbuitje over ons heen. We zitten binnen, dus wat maakt het uit. Het frist er lekker van op.
Het is nog ongeveer 300 km naar Rome.