Oortjes in en tandje bij

We konden voor vertrek een prima ontbijt nuttigen op de camping. Die gekkigheid met het scannen van het polsbandje daargelaten, een prima camping. Voortreffelijk ontbijt voor 6 euro p.p. En niet een minimaal ontbijt, nee alles dropendran. Een uitgelezen kans voor fietsers om een flinke bodem te leggen. Normaal gesproken zou ik het gevoel van plaatsvervangende schaamte krijgen. Bunkeren, je weet wel. Maar de ‘wedstrijdcommissaris’ had deze keer ook weer een paar verrassingen in petto. Dus op een beschaafde manier een uitgebreide ontbijt-kwaliteitstest uitgevoerd. Bij het afrekenen bij de medewerker aangegeven, dat het predicaat ‘excellent’ op zijn plaats was. En daar was hij, dat zult u begrijpen, zichtbaar blij mee. ‘Een prettige dag verder’ - ‘Una bella giornata’.

Verder naar het zuiden. We kijken naar links en slaan vanaf grote afstand nog een laatste blik op Assisi. Op de Basilica di San Francesco en de Basilica di Santa Chiara. Om nog even eerlijk te zijn. We zijn niet helemaal omhoog geklommen naar de Duomo - de Rocca Maggiore. Dan heb je nog mooiere uitzichten over Assisi en de Valle Umbra. Met Joop in onze gedachten …..het was al mooi genoeg zo voor een fietser.

Maandag zagen we op een verkeersbord voor het eerst ROME 209 km staan. En dan weet je dat je Rome gaat halen. Dan is die stad relatief dichtbij. Geen peuleschil, maar die grote stad is in beeld. In het vizier. Het is niet geheel te verklaren, maar waarschijnlijk is dat de reden dat Thomas een tandje bij schakelt. En bij iets langere klimmetjes doet hij zijn ‘oortjes’ in. Gaat op het tempo van zijn eigen muziek omhoog. Brengt ritme van de muziek in overeenstemming met de versnelling. J gaat dan in de standaard modus, d.w.z. in een rustig, plezierig tempo. Een snelheid, waarbij je ook nog oog hebt voor de omgeving. Tot nu toe vanuit het thuisfront diverse vragen niet kunnen beantwoorden over de vogelpopulatie. Maar sinds Rome op de borden staat zijn de waarnemingen weer op orde. Voor die tijd zag J wel een kraai, maar bij nader inzien zijn het bonte kraaien. En ja, er zijn nog zwaluwen waar te nemen. De laatste exemplaren. Ook hier in Italië.

We zijn aangeland in Massa Martana (29 graden). Eind van etappe 30 uit het onvolprezen routeboekje van Hans Reitsma. Het moet wel gezegd worden, de routes zijn in Italië niet overal fietsvriendelijk te maken. Ook Reitsma kan dat niet. Maar geloof ons maar, dat hij alles nadrukkelijk heeft onderzocht. Grootste probleem is misschien wel de kwaliteit van de wegen. Grote delen zijn bedroevend slecht. Scheuren, gaten, lap hier en lap daar. Als fietser om gek van te worden. Hoe zuidelijker we komen des te slechter wordt de kwaliteit. We kunnen u verzekeren, en we spreken uit ervaring, dat de weg van Chipata naar Lusaka, bekend om zijn talrijke ‘potholes’ in een betere staat verkeerd.

De camping ziet er niet erg uitnodigend uit. Er is ook niemand. Er is wel een restaurant en voor een paar tientjes kun je een kamer huren. Met alles dropendran. Televisie, we kijken alleen maar naar muziekzenders. Eigen douche, toilet en wastafel voor de kleine was. Half uurtje, buiten op de fiets laten drogen …en we kunnen morgen weer fris op pad. Dat moet ook, want Thomas ruikt de stal en zal wel weer een tandje bij willen zetten.

De muziekzender zend een clipje uit: Volare. In het filmpje speelt een soort postbode Siemen. Uit de onvolprezen serie ‘Zaai’. Weet u het nog:

“Hoooi!”

(we zijn bijna thuis)